خدایا:
مرا به زایشگاه آغازینم که ییلاق  شبنم خیز  نگاه تو بود
باز گردان

نشسته اند  ملخ های  شک به برگ یقینم
ببین چه زرد مرا می جوند - سبز ترینم!
ببین چگونه ابر کرد خاطره هایی
که در یکایکشان-می شد آفتاب ببینم
شکستنی شده ام- اعتراف می کنم -اما
ز جنس شیشه ی  عمر توام -مزن به زمینم
برای پر زدن از تو - خوشا مرام عقابان
کبوترانه چرا باید از  تو دانه  بچینم؟
نمیرسند به هم دست اشتیاق من و تو
که تو همیشه همانی -که من همیشه همینم.

اگر زبال بلندت پری به من رسد
                           به ارتفاع تمنای عشق می بالم

   خدایا به اندازه تماتم نفس هام دوست دارم
                                  بازم سحر